یک درام با داستانی دلهره‌آور

فهرست بهترین سریال های جنایی و تبهکاری

در پایان اولین قسمت از سریال «تظاهر» دیدیم که جیپسی رز بلانچارد (با بازی جوئی کینگ) در تختخواب خود کنار مادرش، دی دی (با نقش‌آفرینی پاتریشا آرکت) دراز کشیده است؛ او به‌آرامی پاهای خود را از زیر ملافه بیرون می‌آورد و بدون آن که مادرش را بیدار کند به سمت آشپزخانه می‌رود تا میان وعده‌ای بخورد.
گام‌های پنهانی جیپسی تعجب‌برانگیز هستند؛ زیرا او در طول ۵۰ دقیقه قسمت اول، روی ویلچر نشسته بود و به نظر می‌رسید بیماریش به حدی مهلک است که باعث طاسی سر و ضعیف شدن جسمش شده است. هنگامی که این صحنه را با دقت تماشا می‌کنیم، موسیقی متن صحنه اول فیلم توجهمان را بیش‌ازپیش جلب می‌کند. حس ترس و وحشت از همان صحنه اول، که یک همسایه (با بازی کلوئی سونی) در مورد پرونده خیریه جیپسی مشکوک می‌شود، به مخاطب القاء می‌شود. البته داستان این مجموعه تلویزیونی از یک اتفاق واقعی نشئت گرفته است، بنابراین قتل دی دی و توانایی حرکت جیپسی برای بینندگانی که از موضوع آگاه هستند، تعجب‌برانگیز نخواهد بود.

مینی سریال «تظاهر» با عنوان اصلی «The Act» که در هشت قسمت از شبکه هولو پخش شد، داستان عجیب رابطه یک مادر و دختر به نام دی دی و جیپسی رز بلانچارد را روایت می‌کند. سریال «تظاهر» زمانی آغاز می‌شود که رابطه این دو نفر به‌پایان رسیده است؛ شبی در سال ۲۰۱۵ پلیس دی دی را در حالی پیدا می‌کند که در رختخوابش به قتل رسیده است. پلیس سعی دارد جیپسی را پیدا کند اما او مفقود شده است.

داستان در همین نقطه متوقف می‌شود و ما به شش سال قبل بازمی‌گردیم؛ زمانی که خانواده بلانچارد به یک خانه صورتی‌رنگ در محله‌ای آرام نقل‌مکان می‌کنند که مناسب رفت‌وآمد افراد معلول است. خانواده بلانچارد حتی قبل از مرگ دی دی در سال ۲۰۱۵، در محله کوچک خود در اسپرینگفیلد، میزوری مشهور بودند؛ آنها بازماندگان طوفان کاترینا بودند که در سفرهای خود به افتخار مبارزه جیپسی با سرطان خون، دیستروفی ماهیچه‌ای، لوله تغذیه، حساسیت کشنده به شکر و سایر بیماری‌های مزمن ضیافت‌های خیریه برگزار می‌کردند.

اما این بیماری‌ها درواقع یک حیله بوده‌اند و تنها بیماری این خانواده سندروم مونشهاوزن بوده است. دی دی به نشانگان مونشاهوزن با وکالت (Munchausen syndrome by proxy) دچار بوده؛ این بیماری، نوعی اختلال ساختگی است و فرد بیمار شرایط یک بیماری حاد را با جزئیاتی باورنکردنی و اغلب دراماتیک تقلید می‌کند. این تقلید، حتی علائم و نشانه‌های بالینی آن بیماری را نیز شامل می‌شود. نشانگان مونشهاوزن با وکالت نوعی کودک‌آزاری است که در آن پدر، مادر یا سرپرست، گزارش نادرستی از علائم کودک ارائه می‌دهد تا توجه و حس همدردی دیگران را به سمت او جلب کند.

جیپسی می‌توانست راه برود و هیچگاه نیازی به یک لوله تغذیه نداشت، اما مادرش او را مجبور کرده بود تا این بیماری‌ها را تقلید کند. او در سن ۲۳ سالگی تصمیم گرفت که دیگر این کار را انجام ندهد و به کمک نیکولاس گودجان، پسری که از طریق اینترنت با او آشنا شده بود نقشه قتل دی دی را طراحی کرد. جیپسی اکنون در حال سپری کردن ۱۰ سال محکومیت خود به دلیل مشارکت در قتل است؛ گودجان نیز به حبس ابد محکوم شد.

داستان سوءاستفاده و فریب خانواده بلانچارد باعث شد میشل دین، منتقد و روزنامه‌نگار کانادایی، مقاله‌ای در مورد این موضوع بنویسد. این مقاله، زمینه‌ای برای ساخت یک مستند بلند به نام «مامان مرده و عزیز» با عنوان اصلی «Mommy Dead and Dearest» توسط شبکه HBO را فراهم کرد. پس از این مستند، شبکه هولو تصمیم گرفت این داستان عجیب را به یک مینی سریال تلویزیونی تبدیل کند زیرا مردم آمریکا مجذوب سریال‌هایی با مضامین جنایات واقعی، والدین بد و کلاهبرداری هستند.

در زمانی که مستندهایی با این ژانر رونق گرفته‌اند (فیلم‌های برجسته‌ای در مورد الیزابت هولمز، فستیوال فایر، عدنان سید و لورنا بابیت همگی امسال پخش می‌شوند.) سریال «تظاهر» گزارش عمیق میشل دین در مورد خانواده بلانچارد را از طریق یک داستان اپیزودیک راجع به کلاهبرداری، انتقام و عشق سمّی روایت می‌کند. نیک آنتوسکا در کنار میشل دین، خالقان این سریال آنتولوژی هستند.

این تصویر لایه‌لایه از پیچیدگی‌های عجیب‌وغریب پرونده بلانچارد، همانطور که از بازی خوب بازیگران سریال مشهود است، تجربه‌ای مرموز و گاهی ناراحت‌کننده برای بینندگان خلق می‌کند. سریال تلویزیونی «تظاهر» نقاط قوت زیادی دارد: اگرچه مخاطبان ممکن است قبل از تماشای سریال فراز و نشیب داستان آن را بدانند، اما پاتریشا آرکت و جوئی کینگ بازی‌هایی قوی و باورپذیر ارائه داده‌اند. صدای کودکانه کینگ کمی نامعقول به نظر می‌رسد اما مصاحبه‌هایی که با او انجام شده بود نشان داد که صدای او واقعاً شبیه به صدای کودکان است. شورانرها با توجه به سبک خود انتخاب‌هایی جالب و شگفت‌انگیز کرده بودند؛ برای مثال پیچ‌وتاب دادن به متن پیامک‌ها، جداسازی ظرف مواد مغذی جیپسی به‌منظور تداعی کردن حس محاصره شدن او در میان داروها، وحشت و خشونت او زمانی که بقیه فکر می‌کنند نمی‌تواند به دیگران آسیب برساند و فرار یا تبعیدش به دنیای آنلاین.

به نظر می‌رسد شورانرهای سریال «تظاهر» قصد داشته باشند این روند را ادامه دهند زیرا به ظرفیت خود برای نمایش پرونده‌های مربوط به سوءاستفاده از کودکان پی برده‌اند. شاید اگر این داستان به شکل یک مستند نمایش داده می‌شد، ترسناک و جذاب به نظر نمی‌رسید. پاتریشا آرکت یک محور انسانی به اختلالات دی دی داده است؛ برای مثال، زمانی که او برای یک حساسیت غیرواقعی به شکر به دختر خود دارو تزریق می‌کند، شاهد نمایشی ناامیدکننده از عشق در کنار تظاهر هستیم. ناامیدی و شرم جیپسی با چشمان گریان، غریزه و فطرت انسانی را نشان می‌دهد. اما با این حال، سریال «تظاهر» اگرچه مبتنی بر رویدادهای واقعی است، اما مشخصاً این اتفاقات را به شکلی درام به تصویر کشیده. سوالی که باید در پی پاسخ آن باشیم این است که چطور متوجه شویم چه رفتارهایی واقعی هستند و چه رفتارهایی از روی تظاهر صورت می‌گیرند؟

حدود یک سال پس از نقل‌مکان آنها به اسپرینگفیلد، جیپسی جایزه «کودک سال» را از بیمارستان محلی خود دریافت می‌کند. دی دی او را وادار می‌کند تا روی صحنه برود اما طبق معمول، خودش به‌جای او صحبت می‌کند. در این بین جیپسی شروع به خواندن یکی از آهنگ‌های مایکل جکسون به نام «آنجا خواهم بود» با عنوان اصلی « I’ll Be There» می‌کند. دی دی به او می‌پیوندد، و اگرچه او عادت دارد از این آهنگ برای تعمیق رابطه سمّی خود با جیپسی استفاده کند، اما برای یک‌لحظه حس می‌کنیم که هردوی آنها خوشحال هستند. آنتوسکا، خالق سریال، گفته است که انتخاب این آهنگ پیش از انتشار مستند «ترک نورلند» صورت گرفته است؛ مستند «ترک نورلند» با عنوان اصلی «Leaving Neverland» به شایعات مربوط به سوءاستفاده مایکل جکسون از پسربچه‌ها می‌پردازد.

مطمئن نیستم که شما چه حسی نسبت به این سکانس خواهید داشت؛ این سکانس، سوءاستفاده از کودکان را در قالبی به روی صحنه نمایش آورده است که مخاطب را به یک ناظر سوم شخص مردد بین همدردی یا تماشای کنجکاوانه و حتی بیمارگونه یک سوءاستفاده تبدیل می‌کند. در مقابل این سریال، درام تلویزیونی «داستان» با عنوان اصلی «The Tale» محصول شبکه HBO و کارگردانی جنیفر فاکس، سوءاستفاده از کودکان را از طریق خاطرات واقعی کارگردان به تصویر می‌کشد. در پایان، نمی‌دانم چه حسی نسبت به سریال «تظاهر» داشته باشم؛ اگرچه می‌دانم سریال از به تصویر کشیدن سوءاستفاده از کودکان هدف خاصی دارد اما بااین‌حال، تماشای آن حسی ناراحت‌کننده به من داد. شاید نکته‌ای که در تماشای سریال «تظاهر» نهفته است کشش و جذابیت داستان بلانچاردها برای بیان موضوعی واقعی و مهم باشد.