نقد و بررسی فیلم شورش بی دلیل | سقوط ارزش‌های خانوادگی
«پیش‌ازاین تئاتر بود (گریفیث)، و شعر (مورنائو)، و نقاشی (روسولینی)، رقص (آیزنشتاین) و موسیقی (رنوار)؛بعد از این‌ها، سینما باقی می‌ماند و سینما، نیکلاس ری است.»
«پیش‌ازاین تئاتر بود (گریفیث)، و شعر (مورنائو)، و نقاشی (روسولینی)، رقص (آیزنشتاین) و موسیقی (رنوار)؛بعد از این‌ها، سینما باقی می‌ماند و سینما، نیکلاس ری است.»
این گفته و تعریف و تمجیدهای بسیار دیگری که از سوی موج نویی‌های فرانسه در خصوص نیکلاس ری مطرح شد، هالیوود را متوجه ارزش‌های این فیلم‌ساز فوق‌العاده کرد. کسی که شاید تا حدی مانند هیچکاک، توسط هم‌صنفی‌هایش در هالیوود نادیده گرفته می‌شد و عملا هیچ‌وقت جایزه‌ای نبرد. نیکلاس ری را با خیلی از فیلم‌های حالا کلاسیک‌شده‌ای می‌شناسند که در دوران خودشان نادیده گرفته شدند: «بزرگ‌تر از زندگی»، «جانی گیتار» و «در مکانی خلوت»؛ ولی مهم‌ترین و مشهورترین ساخته او، بی‌شک فیلم «شورش بی دلیل» است.
بررسی فیلم تابستان داغ؛ چند نامزد داخلی و یک برنده خارجی
فیلم «شورش بی دلیل»، البته یکی از معدود فیلم‌های ری است که در زمان خودش هم هیاهوی بسیاری به پا کرد؛ بازی عجیب‌وغریب و غیرعادی جیمز دین، به‌خصوص در مقایسه با هالیوودِ آن دوران، او و فیلم را تبدیل به بت جوان‌های دبیرستانی و دانشجو کرد. از سوی دیگر، رویکرد فیلم در حمایت از جوان‌های یاغی‌ای که دست به عصیان علیه نظام پدرسالارانه خانواده می‌زنند، آن‌هم در دهه پنجاه میلادی که این نظام بیش از همیشه در آمریکا تقدیس می‌شد، فیلم را بسیار منحصربه‌فرد نشان داد. «شورش بی دلیل» در بسیاری از کشورها ممنوع بود و در جاهای دیگری مثل انگلستان هم تحت ممیزی‌های شدید روی پرده سینما رفت.
نقد و بررسی فیلم لانه | داستان نجات یا شکست یک ازدواج
کمپانی برادران وارنر در اوایل دهه پنجاه، حقوق کتاب روانشناسی‌ای به نام فیلم را خریده بود تا از اسم در فیلمی با خصوصیت‌هایی مشابه استفاده کند، به‌خصوص که مارلون براندو، تستی ۵دقیقه‌ای برای نقشی منطبق بر خصوصیات شخصیتی توضیح داده‌شده در کتاب بازی کرده بود و کمپانی هم این تست را پسندیده بود؛ اما چند سال بعد، وقتی کار به‌دست ری سپرده شد، فیلم‌نامه جدیدی به نگارش درآمد که در آن، جایی برای براندوی پا به سن گذاشته وجود نداشت. به همین دلیل، ناتالی وود و جیمز دین در نقش‌های اصلی به بازی گرفته شدند. دین که البته در بازیگری سبکی مشابه براندو را دنبال می‌کرد و حتی ابعاد وسیع‌تری از متد اکتینگ را در دو فیلم پیشینش آزموده بود، در فیلم «شورش بی دلیل» بهترین بازی‌اش را انجام داد و برای همیشه خودش و فیلم را در تاریخ سینمای آمریکا و جهان جاودانه کرد. بازی او آن‌قدر گیرا بود که کمپانی که تا پیش از دیدن فوتیج‌های اولیه، به فیلم به چشم یک فیلم درجه‌دو نگاه می‌کرد و فیلم‌های سیاه‌وسفید در اختیار ری قرار داده بود، پس از دیدن نمایش او، اجازه رنگی بودن را به ری داد و فیلم حتی در قالب سینما اسکوپ ساخته شد.
فیلم «شورش بی دلیل»، تمامی ویژگی‌های فیلم‌های دیگر ری را دارد: رنگ‌های پرکنتراست، میزانسن‌هایی در اختیار بازیگران برای بازی بداهه و اتود زدن‌های متفاوت و تراولینگ‌های نرم و تقریبا نامرئی. کاری که ری می‌کند درواقع تمرکز بر روی نمایشِ شورش نسلی است که توان درک نسل پیشینشان را ندارند، چیزی که برای پدر و مادرهای درون فیلم هم وجود دارد. درواقع ری در مصاحبه‌ای، مهم‌ترین نکته فیلم را «سقوط ارزش‌های همیشگی خانواده آمریکایی در نسل‌های بعدی» مطرح کرد؛ چیزی که عملا در طی ۱۰-۱۵سال بعد، به شکل گسترده در همه سطوح این کشور دیده شد.
تراژدی بزرگ «شورش بی دلیل»، جیمز دین بود: بازیگری در آستانه ستاره شدن که درست مثل شخصیت‌های فیلم فوق‌العاده نیکلاس ری زندگی می‌کرد و درست پیش از اکران «شورش بی دلیل»، در یک حادثه رانندگی جانش را از دست داد و دین برای همیشه نماد جوان‌های یاغی سینما شد.
تماشای شاهکار کلاسیک نیکلاس ری با دوبله درجه‌یک و کیفیت HD در فیلیمو را به همه دوستداران سینمای کلاسیک پیشنهاد می‌کنیم.
