بررسی فیلم مشت های آهنین و لگدهای کونگ فو
طرفداران بروس لی هنوز هم در مورد این صحبت می‌کنند که «روزی روزگاری در هالیوود» باید به فیلم مشت های آهنین و لگدهای کونگ فو نگاهی بیندازد.
بهترین فیلم های اکشن تاریخ سینما
کارگردان استرالیایی، Serge Ou، در این مستند، رد اثر کونگ فوی هنگ کنگ روی فیلم‌ها را دنبال می‌کند.
طرفداران بروس لی هنوز هم درمورد این صحبت می‌کنند که «روزی روزگاری در هالیوود» باید به فیلم مشت های آهنین و لگدهای کونگ فو نگاهی بیندازد. این فیلم، مستندی است که به خوبی بروس لی را به عنوان مردی که هنرهای رزمی را در غرب به محبوبیت رساند، به تصویر می‌کشد. لی یکی از چندین نام بزرگی است که Serge Ou از صنعت فیلم هنگ کنگ و کسانی که تاثیر بزرگی روی فرهنگ آمریکایی و جهانی داشته‌اند، گرفته است. کهنه کارهایی مانند چنگ پی-پی و سامو هونگ روزهای خوش گذشته را به یاد دارند، در حالی که به گفته‌ی DTV، افرادی مانند مایکل جای وایت، اسکات ادکینز و بسیاری دیگر شهادت می‌دهند که ذهن‌های جوان آن‌ها در آن زمان با دیدن این فیلم‌ها منفجر می‌شد.
این مستند که در فستیوال فیلم بین‌المللی ملبورن پخش می‌شود، کاوشی در تاریخچه فیلم است که به اثر یک فیلم‌ساز استرالیایی دیگر، یعنی مارک هارتلی، به نام Electric Boogaloo: The Wild, Untold Story of Cannon Films شباهت دارد، البته شایان ذکر است که این دو فیلم یک تهیه‌کننده مشترک دارند. این مستند شامل یک فرایند ظاهرا بی‌پایان از سرهای سخنگو است که شامل تاریخدانان فیلم، برنامه‌سازان، بازیگران و موسیقی‌دانانی است که رد اثر فیلم‌های کونگ فو روی موسیقی، بازی، هالیوود، رقص و البته فروش نوارهای ویدئویی را دنبال می‌کنند. در این حین، این ژانر را به عفونتی که به سرعت در حال گسترش است تشبیه می‌کنند که احتمالا با لحن تکریم آن همخوانی ندارد، اما ما منظور کلی آن‌ها را می‌فهمیم.
از برادران شا به عنوان «ستاره مرگ استودیوهای سینمایی هنگ کنگ» یاد می‌شود و تغییر رویه آن‌ها از فیلم‌های رمانتیک و جاسوسی به فیلم‌های خشن مبارزه‌ای در دهه شصت میلادی، قالب کلی این ژانر را تنظیم کرد. تلفیق اپرای پکن با باله در چرخشی رنگارنگ و غنی در فیلم‌هایی مانند «بیا و با من پیکی بزن» (محصول ۱۹۶۶) و «شمشیرزن یک دست» (محصول ۱۹۶۷) به چشم آمد که بازتاب دهنده دورانی بودند که شامل جوانان سرکش عصبانی بود که چیزی برای از دست دادن نداشتند. Chris Bamford، تدوینگر، تصاویری از شورش‌های ۱۹۶۷ هنگ کنگ را در مستندی قرار داده است که به‌خاطرنارضایتی کارگران به وجود آمده است که با توجه به شرایط نامناسب و ساعات کار بسیار زیاد بازیگران و عوامل مشغول در سیستم شرکت و استودیوی شا، کنایه آمیز است.
فیلم‌های این استودیو در آمریکایی که جو ضد ویتنامی داشت مقبول واقع شد و هالیوود هم خیلی زود نسخه‌های خود از این گونه فیلم‌ها را روانه سینماها کرد (به عنوان مثال بیلی جک محصول ۱۹۷۱ که درمورد یک آمریکایی اهل ناواجو است که در ویتنام جنگیده است). مخاطبان آفریقایی-آمریکایی طرفدار فیلم‌هایی مانند «خشم اژدها» هستند که در آن بروس لی با کتک کاری بر نژادپرستی ژاپنی‌ها غلبه می‌کند. بخش میانی این فیلم نمایانگر حرفه خود لی است که بعد از اقامتی موقت در هالیوود، شا دست رد به سینه‌اش زده بود و او هم برای استودیوی رقیب، یعنی دروی طلایی کار کرد. لی بعد از پایان کار سریال «زنبور سبز» که به‌خاطر حضور دیوید کارادین در «کونگ فو» به پایان رسید، به هنگ کنگ برگشت.
شرکت برادران وارنر تصمیم گرفت تا «پنج انگشت مرگ» شا (محصول ۱۹۷۲) را پخش کند تا ذائقه بازار محلی خود برای فیلم‌های هنرهای رزمی را امتحان کند و موفقیت آن باعث شد شرکت‌های آمریکایی به صورت گسترده به خرید فیلم‌های این چنینی روی بیاورند. موفقیت این فیلم راه ورود «اژدها وارد می‌شود» (محصول ۱۹۷۳) را هم باز کرد که محصول مشترک وارنر و دروی طلایی بود که باعث شد لی پس از مرگ خود تبدیل به ستاره‌ای جهانی شود.
کارگردان او بین تقلیدهایی که از او شد و موج عظیم فیلم‌هایی که سعی کردند با در کنار هم قرار دادن تصاویر قدیمی، از افسانه او استفاده کنند گشتی زد. تری لوین، پخش کنندهای که مالک چند سالن سینما در خیابان ۴۲ام بود، به یاد دارد که با شش فیلم بروس لی سر و کار داشت و نصف آن‌ها واقعا با بازی بروس لی واقعی ساخته شده بودند.
جالب‌ترین بخش فیلم مشت های آهنین جایی است که تاثیری که بین سینمای هنگ کنگ و فرهنگ آمریکایی، به خصوص دنیای نوظهور هیپ هاپ، جریان داشت را دنبال می‌کند. الین نس سبک مستانه خود را به گفته خودش از فیلم «۷ استاد بزرگ» (محصول ۱۹۷۷) و صحنه برک‌دنس فیلم Mismatched Couples که در هنگ کنگ اتفاق می‌افتد و دانی ین در آن ایفای نقش می‌کند، الهام گرفته است. اما کارگردان او گاهی اوقات در مستند اشتباه می‌کند، به عنوان مثال در یک بخش ادعا می‌کند که بخش تمرین فیلم «راکی» در اصل از The 36th Chamber of Shaolin الهام گرفته شده است، در صورتی که این فیلم رزمی، دو سال بعد از اثر کلاسیک برنده اسکار جان جی آویلدسن پخش شد.
این مستند به خوبی ابتکار و شهامت چان و هونگی را پوشش می‌دهد اما از فیلم‌های هنگ کنگی جت لی به کل عبور می‌کند. این اتفاق در مقایسه با چیزهایی که سازندگان فیلم درعوض نشان می‌دهند، حذفی عجیب است. کسی با گنجاندن ماتریکس و طراح حرکات آن، یوئن وو پینگ که کار با سیم را به هالیوود آورد مشکلی ندارد. اما یک سوم پایانی این مستند به نظر سرهم‌بندی شده بود و قبل از این که به سراغ فیلم‌های پیش پا افتاده‌ی یوتیوبی، از آدلاید گرفته تا اوگاندا، برود فقط نگاهی گذرا به «اونگ باک» (محصول تایلند) و«یورش» (محصول اندونزی) انداخت. اصلا به سراغ سینمای امروز هنگ کنگ یا هالیوود هم نمی‌رود. به بی‌ثباتی حال حاضر هنگ کنگ که انعکاس بعضی از ناراحتی‌های به نمایش آمده در آن فیلم‌هاست هم هیچ اشاره‌ای نمی‌شود. البته در بین کارهای حال حاضر نمی‌توان به فیلم مشت های آهنین خرده گرفت. قبل از این که به بیراهه برود، به خوبی در نقش یک مستند روشنگر که زیبایی سینمای هنرهای رزمی و انقلاب دنباله دار آن را به تصویر می‌کشد، ظاهر می‌شود. آندره مرگان، تهیه کنندهای آمریکایی که با استودیوی «درو طلایی» همکاری کرده است، کل آن را به «یک نشست موسیقی بی‌پایان در یک بار موسیقی جاز» تشبیه می‌کند که موانع زبانی را از بین می‌برد و با برداشت‌های طولانی کتک‌کاری‌های هنری تمام ما را با هم یکی می‌کند.
مشت های آهنین و لگدهای کونگ فو | Iron Fists and Kung Fu Kicks
شرکت سازنده: Wildbear Entertainment
کارگردان: Serge Ou
فیلم‌نامه نویس: Serge Ou و Grady Hendrix
تهیه کننده: Veronica Fury
فیلم‌بردار: Geoff Ellis
تدوینگر: Chris Bamford
موسیقی: Rajan Kamahl
پخش در: فستیوال فیلم بین‌المللی ملبورن
مدت زمان: ۱۰۸ دقیقه
منبع: Hollywood
