نقد و بررسی فیلم «بدرفتاری»؛ قدرت همبستگی
فیلم «بدرفتاری» با عنوان اصلی «Misbehaviour» روایتگر داستانی واقعی در مورد مبارزه چند زن با مسئله تبعیض جنسیتی در آغاز دهه ۷۰ است.
فیلم «بدرفتاری» با عنوان اصلی «Misbehaviour» داستان واقعی گروهی از زنان در سال ۱۹۷۰ را روایت می‌کند که سعی دارند مسابقات دوشیزه دنیا (Miss World) در لندن را به هم بریزند. اما هدف آنها چیست؟ با افزایش آگاهی در میان جوامع، دو سوال مهم در مورد این مراسم شکل گرفت: چرا دختران سیاه‌پوست اجازه حضور در این مراسم را ندارند؟ و چرا باید زنان را از روی ظاهرشان قضاوت کرد؟ دو سوالی که موضوع آپارتاید و مردسالاری را مطرح می‌کردند. در سال ۱۹۷۰، برای اولین بار دخترانی سیاه‌پوست در این مراسم شرکت داده شدند اما این موضوع خشم زنان را کاهش نداد؛ زنانی که می‌خواستند با جامعه مردسالار مبارزه کنند و نگاه شئ‌نگرانه به خود را تغییر دهند. در نقد و بررسی فیلم «بدرفتاری» با فیلیمو شات همراه باشید.
«بدرفتاری»، یک فیلم کمدی تاریخی با الهام از مضامین فمنیستی است که پیچیدگی‌های سیاست‌های هویتی و اعتراضات نسبت به تبعیض نژادی را به تصویر می‌کشد.
«بدرفتاری»، یک فیلم کمدی تاریخی با الهام از مضامین فمنیستی است که پیچیدگی‌های سیاست‌های هویتی و اعتراضات نسبت به تبعیض نژادی را به تصویر می‌کشد. با این وجود، شاید با تماشای فیلم آرزو کنید که ای کاش سازندگان آن کمی بهتر عمل می‌کردند. اگر این آرزو به حقیقت می‌پیوست، شاهد فیلمی دوست‌داشتنی و هوشمندانه بودیم. اگرچه فیلم «بدرفتاری» یک اثر آگاهی‌بخش است اما نمی‌توان گفت با فیلمی تأثیرگذار روبرو هستیم.
سال‌های زیادی است که صنعت مسابقات زیبایی رو به افول است و حالا جذابیت گذشته را ندارد. کاهش نرخ تماشای بینندگان تلویزیون و عدم رضایت جوانان نشانه‌هایی از افزایش آگاهی مردم در مورد جشنواره‌های زیبایی با عناوین «دوشیزه دنیا»، «دوشیزه جهان»، «دوشیزه گرند اینترنشنال» و دیگر دوشیزه‌ها هستند. اگرچه برگزارکنندگان این مسابقات با اعمال تغییراتی همچون حذف بخش امتیازدهی بر اساس ظاهر دختران در لباس شنا سعی داشتند محبوبیت خود را حفظ کنند اما قدرت همبستگی زنان چیزی نیست که بتوان به این سادگی آن را شکست داد؛ قدرتی که یکی از برجسته‌ترین نقاط عطف خود را در سال ۱۹۷۰ تجربه کرد.
نقد فیلم نگهبانانی از دیرباز | مردن یا نمردن، مسئله این است!
با آغاز دهه هفتاد، موجی از اعتراضات نسبت به آپارتاید و تبعیض نژادی بین افراد سفید‌پوست و رنگین‌پوست شکل گرفت و این موضوع به تدریج در تمامی جنبه‌های زندگی رسوخ می‌کرد. در آن سال‌ها مسابقه‌ای به نام «دوشیزه دنیا» برگزار می‌شد که بینندگانش حتی از فینال جام جهانی هم بیشتر بود. اعتراض نسبت به سیاست‌های تبعیض نژادی روی این مسابقه هم تأثیر گذاشته بود و قرار بود برای اولین بار دخترانی سیاه‌پوست در مراسم شرکت داده شوند. اما گروه‌های دیگری از زنان وجود داشتند که نسبت به ماهیت این مسابقه اعتراض داشتند؛ مسابقه‌ای که زنان را بر اساس ظاهرشان قضاوت می‌کرد و نگاهی شئ‌نگرانه به آنها داشت.
ساخت یک فیلم بر اساس اتفاقات آن سال و به تصویر کشیدن زنانی قهرمان که برای تغییر جامعه مردسالار ریسک اعتراض و زندانی‌شدن را به جان خریدند، ایده بسیار خوبی است؛ ایده‌ای که فیلیپا لاوثورپ برای ساخت فیلم «بدرفتاری» از آن استفاده کرده است. او نه تنها به این اعتراضات پرداخته، بلکه تلاش کرده حس دو دختر سیاه‌پوستی که برای اولین بار در این مراسم شرکت داده می‌شدند را نیز به مخاطب انتقال دهد: جنیفر هاستون، دوشیزه گرانادا (با بازی گوگو امبتا-را) و پیرل جنسن، دوشیزه آفریقای جنوبی (با بازی لوریس هریسون). در حالی که کیرا نایتلی و جسی باکلی (در نقش سالی الکساندر و جو رابینسون، سردسته‌های معترضان) می‌خواهند با مردسالاری مبارزه کنند، هاستن و جنسن از این که دنیا به تماشای آنها نشسته خوشحال هستند؛ حالا مردم دنیا وجود آنها را به رسمیت شناخته و حقی برابر با رقبای دیگر به آنها اعطا کرده‌اند.
فیلم «بدرفتاری» به نویسندگی گبی کیاپ و ربه‌کا فرین، قصد دارد چند دنیای متفاوت را به تصویر بکشد: دنیای مردان، دنیای زنان و دنیای مردم رنگین‌پوست. هر کدام از این دنیا‌ها دیدگاه‌های مختلفی دارند و کارگردان سعی دارد هر کدام از آنها را به شیوه‌ای تأثیرگذار به مخاطب نشان دهد. سازندگان این فیلم در مصاحبه‌ای عنوان کرده‌اند که شنیدن صحبت‌های جو رابینسون در یک برنامه رادیویی به نام «اتحاد» («The Reunion») از شبکه بی‌بی‌سی در سال ۲۰۱۰ تأثیر زیادی روی آنها داشته اما این تأثیرپذیری موجب ساخت یک فیلم تأثیرگذار و جذاب برای عموم مردم نشده‌است.
فیلیپا لاوثورپ کار خود را با ساخت چند مستند آغاز کرد و سپس سراغ ساخت فیلم‌های تلویزیونی رفت، اما عمده شهرت او از کارگردانی مینی‌سریال «سه دختر» («Three Girls») و چند قسمت از سریال «تاج» («The Crown») نشئت گرفته است. فیلم «بدرفتاری» به خوبی استعداد او برای به تصویر کشیدن لحظات احساسی را نشان می‌دهد اما فیلمنامه این اثر به قدری محتاطانه (و شاید بزدلانه) نوشته شده است که نمی‌توان آن را یک فیلم فمنیسیتی نامید. در طول فیلم، موقعیت‌های زیادی برای نمایش جنبه‌های فمنیستی داستان پیش می‌آید اما نویسندگان اعتماد به نفس لازم برای خلق یا به تصویر کشیدن قهرمانان واقعی ماجرا ندارند.
بااین‌حال، نکات مثبتی هم وجود دارند. برای مثال زمانی که شاهد تقابل سالیِ باهوش و مادر سرکوب‌شده‌اش هستیم یا درگیر کشمکش‌های بین باب هوپ و همسرش می‌شویم، پیام رک و صریح فیلم را دریافت می‌کنیم. صرف نظر از همه چیز، باید اذعان کنیم که «بدرفتاری» در انتقال پیام خود موفق عمل می‌کند. جسی باکلی که سال گذشته بازی در مینی‌سریال «چرنوبیل» («Chernobyl») و فیلم «جودی» («Judy») را در کارنامه خود ثبت کرده بود، بار دیگر بازی درخشانی ارائه داده است. رابطه او با کیرا نایتلی و بحث‌هایشان در مورد نحوه نگرش و مبارزه با مسئله تبعیض جنسیتی و نژادی را می‌توان جذاب‌ترین لحظات فیلم دانست. علاوه بر بر آنها، گوگو امبتا-را در نقش جنیفر هاستن هم به خوبی توانسته از پس سکانس‌های عاطفی و انتقال احساسات به مخاطب بربیاید.
سه سال قبل، آلیسا میلانو (بازیگر سریال «افسون‌شده» با عنوان اصلی «Charmed») در راستای توانمندسازی زنان از طریق همدلی، مردم را به استفاده از هشتگ «#من_هم» («Me_Too#») ترغیب کرد. فیلم «بدرفتاری» از آن دسته فیلم‌هایی نیست که جزو زیرشاخه این هشتگ قرار گیرد. لاوثورپ در عوض تمرکز روی نحوه سوءاستفاده از زنان در مسابقات زیبایی سعی دارد اعتراض پیشگامانه‌ای را به تصویر بکشد که سنگ‌بنای پروژه آزادی زنان را تشکیل داد. در طول فیلم بارها می‌بینیم که گروه‌های مخالف اعتراضی نسبت به زنان شرکت‌کننده در مسابقات زیبایی ندارند؛ دیدگاهی که فیلم نیز بر آن باور است و آنها را با دلسوزی نشان می‌دهد. در مجموع می‌توان گفت «بدرفتاری» نمایی از همدلی و همبستگی زنان است که در قالب یک فیلم متوسط با بازی‌های چشمگیر به تصویر کشیده است.
