درباره سریال «دیدن»؛ جیسون موموآ ستاره یک سریال حماسی

پس از اعلام رسمی اپل تی‌وی پلاس، برنامه‌های این شبکه در هاله‌ای از رمز و راز قرار گفتند. جز اعلام دو سه سریال و چند نمایش داخل صنعت آی.تی عملا چیزی از آن‌ها شنیده نشد و شبیه یک علامت سوال باقی ماندند. ولی اگر یک ویژگی وجود داشته باشد که سرویس استریمینگ جدید محتوا محور اپل تضمینش کرده باشد، سطح بالای تولید سریال‌هاست. و هیچ‌کدام از این سریال‌ها به‌پای «دیدن» نمی‌رسند؛ یک سریال پساآخرالزمانی و علمی-تخیلی درباره دورانی که بشر بینایی‌اش را ازدست‌داده. در بررسی سریال «دیدن» با فیلیمو شات همراه باشید.

سریال «دیدن» نوشته استیون نایت (خالق «قول‌های شرقی» و «پیکی بلایندرز») با کارگردانیِ فیلمسازِ «کنستانتین» و «بازی‌های گرسنگی ۲»، فرانسیس لارنس و بازی جیسون موموآ در نقش بابا واس رهبر جنگجوی قبیله آلکنی، بدون شک می‌تواند برگ برنده هر شبکه‌ای باشد. قصه، سال‌هایی را روایت می‌کند که بینایی بشر ازدست‌رفته است؛ این شرایط، با به فرزندی قبول کردن دوقلویی با توانایی دیدن توسط بابا وارد مسیری جذاب می‌گیرد و امید بشر به آینده تغییر میابد.

سریال «دیدن» با اطلاعات اولیه‌ای که از دنیا می‌دهد، همه‌چیزهایی را که لازم است بدانیم بهمان معرفی می‌کند: بیماری وحشتناکی در قرن بیست یکم بشر را درگیر خود می‌کند، بیماری‌ای که تنها ۲ میلیون نفر را زنده باقی می‌گذارد، ۲ میلیون نفری که باید یاد بگیرند بدون بینایی به زندگی ادامه دهند. حالا، قدرت بینایی یک افسانه است و آن‌هایی که ادعای دیدن می‌کنند از چشم بقیه دروغ‌گو و خائن محسوب می‌شوند و با آتش جادوگر به سزایشان می‌رسند. این دنیایی است که بابا واس (با بازی جیسون موموآ) و ملکه جدیدش ماهرا (با بازی هرا هیلمر) دوقلوهایشان را در آن بزرگ می‌کنند.

علاوه بر بابا و ماهرا، با دیگران هم آشنا می‌شویم؛ پاریس (با بازی آلفری وودارد) رهبر روحانی و مرموز دسته‌اش که با جغدها حرف میزند و در خواب‌هایش آینده را می‌بیند، گتر بکس (با بازی موژین آریا) خائنی به آلکنی که فکر می‌کند خیانتش کاری درست بوده و تاماکتی جون (با بازی کریستین کارماگو) ژنرال جادوگریاب ملکه که با خشونت و سبعیت به دنبال دروغگوی به نام جرلامارل (با بازی جاشوآ هنری) می‌گردد؛ کسی که ادعا می‌کند قدرت نور یا درواقع بینایی را دارا است و کسی که پدر واقعی دوقلوهای ماهرا و بابا هم هست.

درباره بازی‌ها، خیلی حرف‌ها می‌توان زد؛ به‌خصوص هوئک در نقش ملکه کین، که با کمی بی‌ثباتی و قطعیتی کمتر، همان نقش «بلید رانر ۲۰۴۹» را اجرا کرده است؛ اما درنهایت، چیزی که سریال «دیدن» را این‌قدر تماشایی می‌کند ساختن یک جهان منحصربه‌فرد است. مشخص است که نایت و همکاران نویسنده‌اش خیلی به جهان پسابینایی سریالشان فکر کرده‌اند؛ نمونه‌های واقعی تصویری، برای مثال از سدی رهاشده که ملکه آن را کاخ می‌داند تا دوچرخه‌هایی فراموش‌شده که از میانشان درخت و بوته بیرون زده است تا خلاقیت‌هایی بزرگتر و توی چشم‌تر. از معماری و برقراری ارتباط تا نظام طبقاتی و مذهب. «دیدن»، آینده‌ای پیچیده و قابل‌باور برای نسل بشر ترسیم می‌کند و جزییات را با مهارتی مثال‌زدنی رونمایی می‌نماید.

مشخص است که این سریال سعی دارد تا فضای خالی فانتزی درامای پس از «بازی تاج‌وتخت» را پر کند (و به‌اندازه جیسون موموآ از رقبایش جلو افتاده است) اما حتی اگر هنوز نتواند در حد و حدود آن ظاهر شود، در راه ساختن جهانی فانتزی است؛ یک جهان بسیار بزرگ و کاملا از آنِ خود. از میان همه سریال‌هایی که برای اولین بار توسط اپل نمایش داده شده‌اند، «دیدن» چیزی است که من حاضرم برای تماشایش اشتراک ماهیانه بپردازم؛ جذاب و حیرت‌انگیز است و امید یک حماسه فانتزی/علمی تخیلی را می‌دهد؛ حماسه‌ای که قصه چند نسل را تعریف می‌کند و پر است از جنگ‌های هیجان‌انگیز و دنیای دیستوپیایی آینده. این سریال، با کیفیت بسیار بالای سینمایی تولید شده است و به جهانش حسی وسیع و بزرگ می‌بخشد.

درعین‌حال، گاهی به‌شدت عجیب‌وغریب و بانمک می‌شود و لحنی منفک از درامی خشن می‌یابد؛ لحنی که نوعی شوخ‌طبعی و بازیگوشی جالب را القا می‌کند و در دوران رقابت سنگین شرکت‌های استریمینگ، «دیدن» را از رقبایش جدا می‌کند. من پس از تماشای فصل اول ناراحت شدم؛ احساسی که تقریبا همیشه نشانه یک سریال به‌شدت دیدنی است. آیا «دیدن» توانایی پر کردن جای «بازی تاج‌وتخت» را دارد؟ احتمالا نه. ولی مطمئنا تنها سریالی خواهد بود که امسال تماشایش می‌کنید و در آن جیسون موموآیی هست که با خرس کشتی می‌گیرد و افساری به لحن طنز/جدی سریال میزند.